Als logopediste kwam ik terecht in het onderwijs als zorgcoördinator en ondersteun ik ook zelf leerlingen. Uit mijn ervaringen als én met ondersteuner(s), heb ik in de loop der jaren twee sleutelelementen of taken in de opdracht van een ondersteuner achterhaald. Enerzijds is het streven naar inclusieonderwijs op alle vlakken (de ouders betrekken, de leerling begeleiden naargelang de noden, de leerkracht ondersteunen etc.) erg waardevol. Anderzijds moet een ondersteuner een zekere expertise binnenbrengen op school. Dit is iets dat wij als een belangrijke taak zien, maar waar er vaak niet aan beantwoord wordt. Een ander essentieel aandachtspunt is ook dat de ondersteuning ‘in’ de klas gebeurt en goed aansluit bij het klasgebeuren. Daarbij aansluitend is elke klascontext verschillend en lijkt het me essentieel dat een ondersteuner zich hieraan aanpast: ‘Waar liggen de noden van de leerling?’ ‘Waar liggen de noden van de leerkracht?’ ‘Wat heeft de leerkracht nodig?’ ‘Waar kan ik daar als ondersteuner een rol in spelen?’. Op die manier kan er een sterke samenwerking oprijzen. Daartegenover een controverse bij ons op school dat ondersteuning niet zo snel wordt gevraagd door onze leerkrachten. De brede basiszorg is zo breed dat er vaak dingen gebeuren in de klas waarvan ik als zorgcoördinator zelfs niet van op de hoogte ben. Hiervoor ben ik best op mijn hoede, want wanneer je de brede basiszorg als te normaal beschouwd, wordt dit ook zo door de omgeving als iets ‘gewoons’ gezien. Terwijl dat dit echt geweten mag zijn dat het maatregelen zijn vóór de leerling(en).